- بیماری جسمانی مانند پرکاری تیروئید و دیابت
درمان اختلال پانیک
استفاده توام از روش های دارویی و غیر دارویی برای کنترل بیماری مفید تر است لیکن در هر شرایط استفاده از دارو در درمان اختلال پانیک اطمینان بخش تر است.
برای درمان دارویی اختلال پانیک از گروههای مختلف دارویی و ترکیب آنان میتوان استفاده کرد. گروههای دارویی مانند آلپرازولام و کلونازپام به علت تاثیر سریع آنها در ابتدای درمان بسیار موثر میباشند ولی باید توجه داشت که پس از کنترل حملات هر چه زودتر و با نظم معین باید بتدریج کم شده و قطع شوند.
گروه داروهای فلوکستین، سیتالوپرام، پاروکستین از داروهای موثر و مفیدی هستند که لازم به مدت طولانی تری ادامه یابند.
درمان های غیر دارویی موثر شامل آرام سازی بدن و شناخت درمانی که بر اساس نیاز بیمار میتوان استفاده نمود. هدف از این درمان، نشان دادن اعتقادات غلط بیمار به وی و دادن اطلاعات می باشد.
خانواده درمانی و گروه درمانی
با گروهدرمانی و خانواده درمانی میشود به بیمار و خانوادهاش کمک کرد که خود را با واقعیت وجود این اختلال در بیمار و مشکلات روانی-اجتماعی ناشی از آن سازگار سازند
ترکیب روان درمانی و دارو درمانی
درمان مبتنی بر دارو درمانی و درمان شناختی_رفتاری در اکثر موارد با موفقیت بیشتری همراه است
تا کی باید درمان ادامه یابد؟
از آنجائیکه خطر عود بیماری در صورت قطع بی موقع دارو بیش از ۶۰% است، از این رو بهتر است حتی پس از کنترل کامل حملات پانیک نیز درمان را ادامه داد.
طی ۱ تا ۳ هفته از شروع درمان حملات کم و حتی قطع می شوند
برای کنترل کامل حملات، لازم است درمان ۳ تا ۶ ماه ادامه یابد
برای پیشگیری از عود بیماری توصیه می شود درمان تا یک سال ادامه یابد. البته پس از کنترل بیماری مقدار و تعداد داروها کم خواهد شد ولی بهتر است بر اساس نظر پزشک خود، داروها تعدیل شوند
عوارض حملات پانیک
برخی مطالعات نشان داده است که خطر مادامالعمر خودکشی در بیماران دچار حملهٔ پانیک، بیشتر از کسانی است که هیچگونه اختلال روانی ندارند. بالینگر بیمار باید مراقب خطر خودکشی در بیماران مبتلا به حملهٔ پانیک باشند. در این خصوص، خانوادهٔ بیمار نیز در شرایط حملات و همچنین دوره ی نقاهت پس از حملات در کنار بیمار بمانند و او را در مسیر بهبودی یاری دهند.
ترس از محیط هایی مانند اتوبوس، مترو و سایر مکان های شلوغ. بیمار نگران است در صورت بروز این حملات نتواند از آن مکان ها و پر ازدحام فرار کند. از این رو از محیط های فوق اجتناب می کند. گاهی اوقات این ترس ها به قدری شدید می شوند که بیمار قادر به خروج از منزل به تنهایی نمی باشد و حتما یک نفر باید وی را همراهی کند. در اینگونه موارد حتی ممکن است بیمار از رفتن به سر کار خودداری کند.
ترس از محیط هایی مانند اتوبوس، مترو و سایر مکان های شلوغ. بیمار نگران است در صورت بروز این حملات نتواند از آن مکان ها و پر ازدحام فرار کند. از این رو از محیط های فوق اجتناب می کند. گاهی اوقات این ترس ها به قدری شدید می شوند که بیمار قادر به خروج از منزل به تنهایی نمی باشد و حتما یک نفر باید وی را همراهی کند. در اینگونه موارد حتی ممکن است بیمار از رفتن به سر کار خودداری کند.